Α΄ Υπόμνημα κριτικής παρεμβάσεως
ενώπιον της Σεπτής Ιεραρχίας (Οκτώβριος 2001)
 

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι άγιοι Συνοδικοί,

δεν επιθυμώ να ασκήσω ούτε ασκώ αντιπολίτευση, αλλά τοποθετούμαι οφειλετικώς, ευόρκως στα πιό καίρια ζητήματα της Εκκλησίας μας.

1) Από δύο επίσημα κείμενά Σας, Μακαριώτατε, ήτοι την προσφώνηση προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας εν Συνόδω και μία των προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Επιστολών, προκύπτουν αντίθετες εκκλησιολογικά απόψεις: προς μεν τον Οικουμενικό ισχυρίζεσθε ότι είναι καινοφανης ο διαχωρισμός μεταξύ “πνευματικής” και “διοικητικής” αναφοράς των Μητροπολιτών των Νέων Χωρών· προς δε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας διατείνεσθε ότι εμείς οι Μητροπολίται μόνον εν ονόματι της Συνοδικής εξουσίας ασκούμε τα διοικητικά μας καθήκοντα, παρεισάγων τον απαράδεκτο διαχωρισμό μεταξύ της ιερατικής­πνευματικής (εκ της χειροτονίας) εξουσίας και της ποιμαντικής­διοικητικής (τάχα, Συνοδική εντολή) αρμοδιότητος. Αυτή η τοποθέτηση προδίδει μάλλον πρόθεση φαλκιδεύσεως των δικαιωμάτων των Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος και έμμεσο υποβιβασμό μας σε Επισκόπους του Μητροπολιτικού συστήματος. Κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο. Δεν υποκείμεθα στην Συνοδική εξουσία ως προς την ενάσκηση των ποιμαντορικών μας καθηκόντων, ούτε πάσχουμε διοικητικήν ελλειμματικότητα, όπως έχω αναλύσει σε προγενέστερα υπομνηματα διαμαρτυρίας, αλλά τουναντίον ΕΜΕΙΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ κατ’ ισομοιρίαν το Συνοδικό γεγονός.

2) Επιχειρήθηκε να εξασφαλισθή η ημετέρα συγκατάθεσις ως προς την αυτόνομη και αυθυπόστατη διοικητική εξουσία της Διαρκούς (μάλλον “Διαλειμματικής”) Συνόδου. Βάσει της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και των Ιερών Κανόνων (τά κύρια και —εκκλησιαστικώς— αναγκαία και αναπόδραστα κριτήρια), αλλά και βάσει του Συντάγματος, η Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται υπό του συνόλου των εν ενεργεία Μητροπολιτών και του εξ αυτών προερχομένου ΟΡΓΑΝΟΥ, ήτοι της Διαρκούς (διάβαζε “Διαλειμματικής” ) Συνόδου. Βάσει δε και του Καταστατικού Χάρτου (όστις ερμηνευτέος διά της Ορθοδόξου και όχι διά της Παπικής ή Προτεσταντικής Εκκλησιολογίας), η Ιερά ΣΥΝΟΔΟΣ της Ιεραρχίας (η όντως και κυρίως Σύνοδος της Εκκλησίας) ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ­ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ περί παντός ζητήματος, η δε Διαρκής (όργανο Φαρμακιδείου πολιτικής και καθιερώσεως, εκ μιμήσεως Προτεσταντικού προτύπου, του Διαρκούς Συνεδρίου) είναι ΟΡΓΑΝΟΝ διοικητικόν. Τίνος όργανον είναι; Του εαυτού της; Ο θεσμός της Διαρκούς Συνόδου πάσχει εκκλησιολογικώς, πάσχει Ιεροκανονικώς, πάσχει εξ Ορθοδόξου επόψεως. Θυμίζει μάλιστα, ως προς την κατάχρηση εξουσίας έναντι των Μητροπολιτών, το παράλληλο θέσπισμα της Βατικανείου Β΄ Συνόδου, καθ’ ην οι παπικοί επίσκοποι μόνον ηνωμένοι μετά του Ρωμαίου Ποντίφηκος ασκούν την εξουσία τους! Σέ μάς, λοιπόν, τίθεται τέτοιο ζήτημα υποβαθμισμένης Επισκοπικής εξουσίας ΥΠΟ τον Συλλογικό “Πάπα”, τ.έ. την Διαρκή Αντικανονική Σύνοδο!

Πρέπει άπαξ διά παντός να γίνει συνείδησή μας ότι η Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται υπό ΜΟΝΗΣ της Ιεραρχίας, της Διαρκούς ούσης οργάνου, και δη οργάνου της Συνόδου της Ιεραρχίας.

Επ’ ουδενί, ΕΜΕΙΣ οι Μητροπολίται, οι κατ’ ισομοιρίαν συγκροτούντες την Ιεραρχία, ΕΙΜΕΘΑ “εντολοδόχα εξαρτήματα” ή ανώτατοι Υπάλληλοι της Δ.Ι.Σ., της “κυριαρχικής Αρχής” κατά τον Μακαριώτατο (διατύπωση η οποία δυστυχώς μας φέρνει στο νού την κυριαρχική αντίληψη του κράτους του Ισραήλ έναντι του θεσμού του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων).

Πρέπει να προσέξουμε σ’ αυτό το ΚΑΙΡΙΩΤΑΤΟ ΖΗΤΗΜΑ με ευλάβεια, διότι άλλως θά αποδειχθούμε ότι έχουμε εκκλησιολογικό έλλειμμα· και εμμένοντες, θά κατηγορηθούμε αναποδράστως γιά εκκλησιολογικό ΕΓΚΛΗΜΑ.

Θερμώς παρακαλώ και εκλιπαρώ και αντιβολώ και διαμαρτύρομαι ανυποστόλως, διότι δυστυχώς στις καταγεγραμμένες απόψεις και επίσημες διακηρύξεις και προσφωνησεις του Μακαριωτάτου διεπίστωσα στο πρόσφατο παρελθόν επικίνδυνη εμμονη  στις εξής απαράδεκτες θέσεις:

στο ΑΛΑΘΗΤΟ­ΑΥΘΕΝΤΙΑ της Συνόδου (τής μικράς) ως θεσμού θείώ δικαίω καθ’ ον βαθμόν αλάθητος είναι και η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού·

στην υποτελή εξάρτηση της επισκοπικής μας εξουσίας υπό την Διαρκή·

στον (κατά ταύτα) υποβιβασμό της αυτοτέλειας της τοπικής εκάστου ημών Εκκλησίας (καθ’ ότι ημών υποβιβαζομένω, των εκφραστών της τοπικής Εκκλησίας, συνυποβιβάζονται και οι τοπικές μας Εκκλησίες­Μητροπόλεις·

στην ηθικιστική εκδοχή περί του τρόπου μετοχής και συμβολής εκάστου ημών στο Συνοδικό γεγονός, άνευ εκκλησιολογικών αντιρρήσεων, με αγαπισμούς κ.τ.ό., εξ ου και η ιεροκανονικώς ανέρειστη επίθεση κατά των βασίμως διαμαρτυρομένων κατά της “γραμμής” αυτού·

σε μιά κληρικαλιστική (δεσποτοκρατική) εκδοχή περί του μυστηρίου της Εκκλησίας ερήμην του πληρώματος·

γενικώς δέ, σε θέσεις και προτάσεις που θυμίζουν συγκεντρωτισμό παπικό (ως προς την οργανωτική μεθόδευση) και νεωτερισμό προτεσταντικό (ως προς τις νεωτερικές ιδέες)·

ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ δε και ΕΠΙΜΟΝΩΣ, στην έξαρση του θεσμικού ρόλου του ως Προέδρου της Συνόδου, επιθυμούντος να είναι όχι Πρώτος εν Συνόδω και δυνάμει της Συνόδου, αλλά ερήμην της Συνόδου και με ένα “πρωτείο” εξουσίας στη νιοστή δύναμη.

3) Τέλος, με τις παρατηρήσεις έναντι παντός Ιεράρχου διαφωνούντος βασίμως προς την στάση του Μακαριωτάτου σε εκκλησιολογικά ζητήματα (ταυτότητες κληρικών, υποδοχή Πάπα, ανάδυση “Πρωτείου” εξουσίας, φαλκίδευση της εκκλησιολογικής υποστάσεως των Μητροπολιτών), διαπιστώθηκε μιά “ιεροεξεταστική” αντίληψη, που ουδόλως συνάδει με τον υποτιθέμενο σεβασμό του Συνοδικού γεγονότος. Τουναντίον, προδίδει από πλευράς του, μιά νοοτροπία ΑΛΑΘΗΤΟΥ ΗΓΕΤΟΥ, υπέρ την Ιεραρχία. Μιά Ιεραρχία μειωμένων δικαιωμάτων δεν είναι Ιεραρχία, αλλά “Ακροατήριο Εισηγήσεων” ή “Θεωρείο 'Εργων”, “Σύλλογος Κομπάρσων”, που απλώς νομιμοποιούν την προσωποπαγή πολιτική του Προέδρου. Εξ ου και προβληματιζόμεθα, ιδίως μετά την προεδρική ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ της παρελθούσης Συνόδου στά θέματα τα γνωστά και επίμαχα, μήπως γι’ αυτόν το λόγο προβάλλεται η διοικητική αρμοδιότητα της Διαρκούς Συνόδου ερήμην της ιεραρχίας, διότι η Δ.Ι.Σ. ως ολιγομελές 'Οργανο είναι και ευοικονόμητο και ευχείρωτο, ώστε να μεταβάλλεται σε Συμβουλευτικό και Υπηρετικό “εργαλείο” της Προεδρικής εξουσίας.

4) Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΩΣ οφείλει να είναι 'Οργανο της Ιεραρχίας, να χειρίζεται τα τρέχοντα θέματα και να λογοδοτεί προς την Ιεραρχία, μη υπερκειμένη της Ιεραρχίας. Κατά τούτο, σεβόμενος άπαντας, τιμών εκκλησιολογικώς άπαντας, ωστόσο είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω ότι ως Ιεράρχης και μέλος της Ι.Σ.Ι. αρνούμαι να παράσχω οιανδήτινα έγκριση γιά μη τρέχοντα θέματα στην Δ.Ι.Σ. Και προχωρώ στη δήλωση αυτή, διότι διεπίστωσα έλλειμμα σεβασμού στο Συνοδικό­Ιεραρχικό πολίτευμα σε καίρια ζητήματα, με παράλληλη ενάσκηση “Πεφωτισμένης Μοναρχίας” υπό την κάλυψη της διαλειμματικής “Ολιγαρχίας”, με μιά κατ’ όνομα “Συνοδικότητα”, που απλώς νομιμοποίησε απόψεις και ιδέες του Προέδρου διά… βοής! Πού η καθ’ έκαστον θέμα συζήτηση και ψήφος; 'Εχω την πικρή αίσθηση ότι η Ι.Σ. της Ιεραρχίας συγκαλείται κατ’ ανάγκην, παρωθουμένη να νομιμοποιήσει τον ευφραδώς λαλούντα, τον καινοτόμο προγραμματιστή, τον επικοινωνιακό Πρόεδρο, τον υπολανθανόντως δρώντα υπέρ την ιεραρχία διά της ευχειρώτου Δ.Ι.Σ. Σεβασμός προς την Ιεραρχία και προς τα κατ’ ισομοιρίαν νομιμοποιούντα Αυτήν Μέλη Της, εν οις και ο υπογραφόμενος, θά σήμαινε περισσότερη αυτοσυγκράτηση σε ενέργειες γιά τις οποίες επισήμως με Υπομνηματα διαμαρτυρηθήκαμε. Και όμως! Αντί άλλης απαντήσεως, κατηγορηθήκαμε σκαιώς ως υπονομευτές. Μήπως είμεθα “παρίες”, “σκύβαλα”; ΝΗΨΩΜΕΝ! ΓΡΗΓΟΡΗΣΩΜΕΝ! Εν ονόματι της παραγωγής έργου, μεθοδεύεται “'Αλωση” της Εκκλησίας, της Εκκλησιολογίας και της Συνοδικότητος.

Επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ, ει δεήσοι, όταν παραλάβω τα Πρακτικά, καθότι δεν εθεωρήθημεν άξιοι αμέσου διανομής της γεγραμμένης Εισαγωγικής ομιλίας, ούτε εν σχεδίω, ενώ αμέσως έπειτα διανεμήθηκε εκτεταμένο σχέδιο σε όλους τους δημοσιογράφους, ανακοινωθέν πάραυτα κι από τον Ρ/Σ της Εκκλησίας! Μέγας σεβασμός προς την Ιεραρχία!

9-10-2001

 

ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΤΑΣΥΝΟΔΙΚΑ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ Α΄ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ

Τις θεμελιώδεις θέσεις του παρόντος Υπομνήματος διετύπωσα κατ’ ανάγκην συνοπτικά την πρώτη ημέρα των συνεδριών της Σεπτής Ιεραρχίας, επιμένων σε εκκλησιολογικά ζητήματα, έστω κι αν η στάση μου εκλαμβάνεται ως “αντιπολίτευση”. Και επειδή ήταν αδύνατο να διατυπώσουμε εκτενέστατα την γνώμη μας στο διαθέσιμο χρόνο παρεμβάσεως, αναγκάστηκα να διανείμω το ανωτέρω Υπόμνημα προς τους Σεβ. Συνοδικούς Συνέδρους, κατά την δεύτερη ημέρα συνεδριών της Ι.Σ.Ι.

Θέλω επιπλέον να δηλώσω, με κατοχυρωμένη εκκλησιολογικά και ιεροκανονικά γνώμη, ότι κατ’ εμέ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ουσιαστικό Συνοδικό γεγονός, εφόσον ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ εκτενώς καθ’ έκαστον κάθε θέμα και ζήτημα που έθετε ο Μακαριώτατος με την εκτενέστατη Εισαγωγική Ομιλία του, την οποία ήταν αδύνατο να συγκρατήσουμε από μνήμης. Σχεδίασμα της εν λόγω Ομιλίας μας διανεμήθηκε την προτελευταία ημέρα και θεωρήθηκε ως εγκριθείσα η Ομιλία από το Σώμα της Ιεραρχίας, μη εξετασθείσα και μη συζητηθείσα λεπτομερώς ως προς τις καθ’ έκαστα προτάσεις ή παρατηρήσεις.  Μέ την ούτω πως “έγκριση” δεσμεύεται η Δ.Ι.Σ. να υλοποιήσει τις μη εξετασθείσες θέσεις του ενός.

Πρόκειται γιά ένα μεγαλοφυές σχέδιο ουσιαστικής ασκήσεως προσωποπαγούς πολιτικής στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας με επίφαση Συνοδικής συμμετοχής. 'Οσο σπουδαίες κι αν είναι οι προτάσεις και ο σχεδιασμός, δεν επιτρέπεται να υλοποιούνται ερήμην της Ιεραρχίας. Το πρώτιστο μέλημα του Μακαριωτάτου θά έδει να είναι η ενεργοποίηση του Συνοδικού δημιουργικού ελέγχου επί των οιωνδήποτε προτάσεων και επισήμως διατυπωμένων προθέσεων.

Τότε θά έχουμε σεβασμό του Συνοδικού πολιτεύματος και λειτουργία του Συνοδικού θεσμού. Εάν και στις επόμενες Ι.Σ.Ι. υπάρχει πρόθεση του Μακ. Προέδρου να απευθύνεται στο Σώμα με τόσο εκτενείς Εισαγωγικές Ομιλίες, τότε —προκειμένου να λειτουργήσει πραγματικά η προβλεπόμενη Συνοδική διαδικασία— ΔΕΝ πρέπει να ορίζεται καμιά άλλη Εισήγηση, αλλά να συζητείται εξαντλητικά το κάθε ζήτημα και η κάθε πρόταση της Εισαγωγικής Ομιλίας.

Αυτό άλλωστε φάνηκε κι από την ανάδειξη του νέου Βοηθού Επισκόπου, βάσει Νόμου τον οποίο προώθησε ο Μακαριώτατος διά της “Διαλειμματικής” μικράς Συνόδου, χωρίς να έχει προηγηθεί ΚΑΜΙΑ σχετική απόφαση της Ιεραρχίας περί νομοθετικής συστάσεως θέσεων Βοηθών Επισκόπων παρά τώ Αρχιεπισκόπω. Και όμως, η Ι.Σ.Ι. και πέρυσι και εφέτος ΑΝΕΝΗΜΕΡΩΤΗ (καί μάλλον ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΗ) εκτέλεσε πρόβλεψη τοιούτου Νόμου. Επιτραπήτω μοι να σχολιάσω αυτοσαρκαζόμενος ότι τον τοιούτον “εμπτυσμό” της Ιεραρχικο­Συνοδικής εξουσίας τον εθεωρήσαμε ως “αγιασμό”.

Το αυτό συνέβη και με την εκτενή  “απολογία” περί των χειρισμών γιά το ζήτημα του Πάπα. Ελέχθη διατόρως ότι αποφάσισε η προλαβούσα Δ.Ι.Σ. πως δεν συνέτρεχε λόγος να συγκληθή η Ιεραρχία. Ποιός της εκχώρησε τέτοια δικαιώματα; Ποιός Ιεράρχης έχει το δικαίωμα να συγκατανεύει σε τέτοιες αντιεκκλησιολογικές και αντικανονικές μεθοδεύσεις; Ακόμη κι αν οι της  “Διαλειμματικής” μικράς Συνόδου Συνοδικοί επικαλέστηκαν τις ειδικές προβλέψεις του Καταστατικού Χάρτου περί αιτήματος του 1/4 των Ιεραρχών ή αρμοδιότητος της Δ.Ι.Σ., καλυπτόμενοι οπίσω από Νόμους, πως παρέβλεψαν την αυτή Νομοθετική πρόβλεψη περί διοικήσεως των της Εκκλησίας πραγμάτων σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες; Ποιός Ιερός Κανών νομιμοποιεί την Δ.Ι.Σ. σε προβεβλημένο ρόλο καταφρονητικό της Ιεραρχίας;

Νά, γιατί αγωνίσθηκα και διαμαρτυρήθηκα διατόρως εξαρχής γιά την εκκλησιολογική και ιεροκανονική αναρμοδιότητα της Δ.Ι.Σ. Δέν θά περνούσε το θέμα του Πάπα στην Ιεραρχία. Σκοπίμως παρακάμφθηκε η Ιεραρχία. Και πρέπει να γίνει συνείδηση παντός εκκλησιαστικού ανδρός από των ιερέων μέχρι των Ιεραρχών ότι πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία και η πρακτική των συγκροτούντων την Ιεραρχία ως προς την μη εκχώρηση των δικαιωμάτων Της στην “Διαλειμματική” μικρά Σύνοδο. Διαφορετικά, εύχομαι να μην έχουμε στο μέλλον περισσότερο παράτολμα “ανοίγματα” και δυσθεράπευτη αλλοτρίωση των θεσμών και της οργανωτικής λειτουργίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κατακρίθηκε ως “κοσμικά αντιπολιτευτική” η άσκηση της τοιαύτης απροσωπολήπτου εκκλησιολογικής κριτικής σε καίριες επιλογές τακτικής του Μακ. Προέδρου, όπου απέκλιναν από τους ιερούς θεσμικούς όρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. 'Ομως, οφείλω να υπενθυμίσω ότι οι Ιεροί Κανόνες και η Συνοδική οροθεσία περί της Εκκλησιολογίας ακριβώς μέσα από την κριτική των παρεκκλίσεων, ιδίως αποκλινόντων Επισκόπων, Πρώτων και Προέδρων, διατυπώθηκαν.

Επίσης, ελέχθη ότι την Συνοδική κριτική πρέπει να την ασκούμε “πρός το ούς” και όχι “επί των δωμάτων”. Μά, τόσοι Μητροπολίτες ασκήσαμε “πρός το ούς” το αυτονόητο Συνοδικό μας δικαίωμα με Επιστολές προς την Δ.Ι.Σ. γιά σύγκληση της Ιεραρχίας στο ζήτημα αποδοχής του Πάπα, γιά αποφυγή ενός τοιούτου συμβιβασμού, και ΔΕΝ μας απεστάλη ΚΑΜΙΑ απάντηση από την “Διαλειμματική” Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Αναγκασθήκαμε λοιπόν να απευθυνθούμε “πρός το ούς” του Εκκλησιαστικού Σώματος, το οποίο δεν είναι καθόλου παρορατέο σε θέματα προστασίας της εκκλησιαστικής ταυτότητος και παραδόσεώς μας, όπως πλείστα περί τούτου ανέλυσα σε άλλα Υπομνηματά μου.

---

Β΄ Κριτική Παρέμβασις ενώπιον της Σεπτής Ιεραρχίας
(Οκτώβριος 2001)

Περί το ζήτημα της υποδοχής του Πάπα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ­ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΠΗΓΩΝ

Διαβάζω: «ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ, 10 ΜΑΙΟΥ 2001 (Ζenit org.). Το ηλεκτρονικό έντυπο του Βατικανού δημοσίευσε άρθρο του εκπροσώπου του Βατικανού Ι. Νavaro-Valls στο οποίο αναφέρεται στά κυριότερα σημεία του προσκυνήματος του Πάπα στά βήματα του Αποστόλου Παύλου. “Πρώτ’ απ’ όλα, είπε, θά αναφερθώ σε αυτό που ορισμένοι χαρακτήρισαν ως το θαύμα της Αθήνας!’ Ο Νavaro-Valls αποκάλυψε το περιεχόμενο σύντομης επιστολής που ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος των Αθηνών απέστειλε στον Πάπα μετά την επίσκεψή του. “Αγιώτατε, καθώς φεύγετε από την Αθήνα, μετά από μιά σύντομη αλλά αποδοτική επίσκεψη, θά ήθελα να εκφράσω τα αισθήματα της ευγνωμοσύνης μου προς εσάς. Μάς δώσατε την ευκαιρία να σάς συνοδεύσουμε στο ταξίδι σας στά βήματα του Αποστόλου Παύλου. Είθε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός να ενισχύσει την θέληση και την πορεία μας προς μιά όλο και πιό ώριμη και αμοιβαία κατανόηση”. “Αυτή η επιστολή και η κοινή  απαγγελία του Πάτερ ημών’ από τον Πάπα και τον Χριστόδουλο μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε κάποιες στιγμές ότι η απουσία της πλήρους κοινωνίας έχει εξαφανισθεί”, ήταν το σχόλιο του Νavaro-Valls, ισχυρού ανδρός στο Βατικανό. Ο Νavaro-Valls δήλωσε ότι ο 'Ελληνας Ορθόδοξος προκαθήμενος είπε κατά τη διάρκεια της ιδιωτικής συνάντησης με τον Επίσκοπο της Ρώμης: “Είμαστε περήφανοι γιά την επίσκεψη αυτή. Μιά καινούρια εποχή ανοίγει”.

 

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΤΟΥ ΝΥΝ ΠΑΠΑ — ΨΕΥΔΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΠΑΡΑΠΕΜΠΩ στο περ. ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τ. Νοεμβρίου 2000, όπου γνωστοποιείται το ΝΑΥΑΓΙΟ του επισήμου ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ μεταξύ ημών και των παπικών, λόγω της εμμονης προσωπικώς του σημερινού Πάπα στην υποστήριξη της Ουνίας, καθότι —κατ’ εκείνον— «οι εκκλησίες οι ενωμένες με τη Ρώμη είναι αδελφές και απολαμβάνουν των αυτών δικαιωμάτων»! 'Ετσι, υπαναχώρησαν τα Παπικά Μέλη της Μεικτής Επιτροπής και ΔΙΕΚΟΠΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΙ ΤΟΥ ΝΥΝ ΠΑΠΑ!!!

Και ένας πρώην παπικός, μεταστραφείς στην Ορθοδοξία, αναδειχθείς και Επίσκοπος Ορθόδοξος και μάλιστα δολοφονηθείς στη Λατινική Αμερική, ο Ρaul Convelier, εδήλωνε (καθ’ α λεπτομερώς παραπέμπω στά προ καιρού αποσταλέντα Υπομνηματα διαμαρτυρίας) ότι: «ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕΝΩ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΕΝΟΣ ΨΕΥΔΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ»!!!

 

ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΠΡΟΣΩΠΟ — ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΑΛΛΑΓΗ

Γράφει και ο Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης στο περ. “Πειραϊκή Εκκλησία”: «'Υστερα από χίλια και περισσότερα χρόνια διαμορφώσεως του προσώπου και της εκκλησιαστικής φυσιογνωμίας του παπισμού, έχουν δημιουργηθεί πράγματι πάγιες δομές στη νοοτροπία του και στις αντιλήψεις του γιά το γεγονός “Εκκλησία” στις οποίες υπολανθάνουν γρανιτώδεις λειτουργικοί ψυχοδυναμισμοί του προσώπου αυτού που δεν προδίδουν καν μιά δυνατότητα αλλαγής και αναστροφής σε αφετηρίες ιστορικής γνησιότητος και αγιοπνευματικής αυθεντικότητος».

Και ο Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σε επανειλημμένα άρθρα στην “Εκκλησιαστική Παρέμβαση” της Μητροπόλεώς του και ημείς σε επανειλημμένες αναφορές μας στο περ. “Επαγγελία” της Μητροπόλεώς μας και σύσσωμος ο Μοναχικός κόσμος της πατρίδος μας και πλείστα άλλα θρησκευτικά έντυπα ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΥΣΕΙ το ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΠΡΟΣΩΠΟ και το ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ του ΠΑΠΙΣΜΟΥ.

Είναι ΨΕΥΔΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΟΤΡΙΟΣ της Αποστολικής­Πατερικής Παραδόσεως, ΚΟΣΜΙΚΟ­ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ “Νεόπλασμα”, ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟ έναντι της Οδού Θεογνωσίας που είναι και θά παραμείνει ο Χριστιανισμός ως Ορθοδοξία.

* * *

ΗΤΑΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ 'Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ;

Υπήρξαν μερικοί που εδήλωσαν πως στην κρινομένη συγκυρία δεν ετίθετο θέμα διεκκλησιαστικού θεολογικού διαλόγου, αλλά αντιμετώπισης του κάπως διαφορετικού ζητήματος της πραγματοποιήσεως ενός προσκυνηματος του Πάπα. Και η όλη τελετή, τα στεφανώματα των εικόνων, το Κοινό Μήνυμα, η από κοινού εμφάνιση στον 'Αρειο Πάγο, η συμπροσευχή κατά το δείπνο, η ιδιαίτερη συνομιλία; ΟΛΑ ΑΥΤΑ ήταν μιά ιδιωτική υπόθεση προσκυνήματος; Κοροϊδευόμεθα, μήπως;

Ο Κύριος προσδιορίζει διά των Θεοφόρων Πατέρων και της Εκκλησιαστικής μας Παραδόσεως την ακρίβεια της Ορθοδόξου συμπεριφοράς έναντι των αμετανοήτως εμμενόντων στην πλάνη. Εμείς θά γίνουμε Διακριτικότεροι του Θεού; Φιλανθρωπότεροι του Θεού; Επικοινωνιακότεροι του Θεού;

Τι άλλαξε σ’ αυτούς; ΤΙΠΟΤΕ! Τι προβλέπεται να αλλάξει; ΤΙΠΟΤΕ! Η ΠΛΑΝΗ στά καίρια έχει γρανιτωθεί, έχει παγιωθεί, έχει δογματοποιηθεί.

ΤΙ ΠΡΟΣΔΟΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ;

Τι προσδοκούμε λοιπόν με την ενδοτικότητα; Τι θά πετύχουμε με την εκσυγχρονισμένη­κοσμική­οικουμενιστική “ερμηνεία” της μέχρι τούδε Πατερικής Εκκλησιαστικής Αντιστάσεως;

Ενότητα εν συμβιβασμώ;

Ενότητα εν αγαπισμώ;

Ενότητα επικοινωνιακή;

Ενότητα συμψηφιστική μεταξύ της αληθείας και της πλάνης;

Αφού τελμάτωσε ο Διάλογος της Αληθείας, που θά οδηγήσει αλλού ο Διάλογος των Αγαπισμών; 'Οχι σε καταπροδοσία της Παραδόσεως των Αγίων μας και του Ενός Χριστού μας και της Μιάς Εκκλησίας μας;

Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΣ

Το όλον θέμα ξεκίνησε από πλευράς Μακαριωτάτου, τον οποίο βολιδοσκόπησαν παπικοί εκπρόσωποι στη Βέροια. Ξεκίνησε στη Συν. περίοδο 1998­99, όταν ήμουν κι εγώ Συνοδικός. Τότε απορρίψαμε τέτοιο ενδεχόμενο. Επανηλθε το θέμα στη Συν. περίοδο 1999­2000, και νομίζω πως πάλιν απερρίφθη. Τελικά πέρασε το θέμα στην Συν. περίοδο 2000­2001. 'Αρα, το θέμα έθεσαν οι Παπικοί στον Αρχιεπίσκοπο, κι εκείνος το εισήγαγε τεχνηέντως σε επανειλημμένες Συνοδικές περιόδους, μέχρι την τελική συγκατάνευση μιάς Συνοδικής ομάδος Αρχιερέων. Το ποιός ουσιαστικά εκάλεσε τον Πάπα φάνηκε από τις ώρες και τις εκδηλώσεις κοινης παρουσίας: δεν ήταν ο Πρόεδρος, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος διά της μικράς Συνόδου, ερήμην της  Ιεραρχίας. (*)

ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΕΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΔΥΝΑΤΑΙ ο Μακαριώταττος, είτε μόνος του, είτε μέσω της μικράς Συνόδου, να παίρνει τόσο σοβαρές αποφάσεις;

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ Συνοδικό πολίτευμα έχουμε ως Εκκλησία της Ελλάδος, όταν σε τόσο σοβαρά  θέματα (μείζονα κατά πολύ του θέματος των ταυτοτήτων) ΔΕΝ ΕΡΩΤΑΤΑΙ η Ιεραρχία;

ΤΙ ΣΤΟΧΟΥΣ είχε ο Μακαριώτατος αποδεχόμενος ή, έστω, υποκύπτων στην απαίτηση του Πάπα;

επικοινωνιακό; Αλλά, τότε, Εκκλησία είμαστε ή Πολιτικοί; γιά τον Θεό στοχεύουμε ή προσβλέπουμε στην ΤV;

αρχηγικό (ενδορθόδοξα); Και τούτο, πάλιν ερήμην της Ιεραρχίας και διά προδοσίας του εκκλησιαστικού πληρώματος;

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ; Μήπως κάποια επίσκεψη στο Βατικανό; Υπό ποίαν ιδιότητα; Μέ την εντολή ή την κάλυψη τίνος;

* * *

ΚΑΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ — ΕΥΟΡΚΕΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΕΣ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Εξαρχής δηλώνω ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ, ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ, ως υπόλογος έναντι της Αγίας μας Εκκλησίας:

— ήμουν αντίθετος προς τον συντελεσθέντα συμβιβασμό.

— παραμένω αντίθετος σε τοιούτου είδους ψευδαγαπισμούς.

— δεν εγκρίνω ό,τι έγινε ούτε πρόκειται να εγκρίνω το οποιοδήποτε άνοιγμα επικοινωνιακού ενδοτισμού.

— θεωρώ:

ΑΝΑΣΤΑΥΡΩΣΗ της Εκκλησίας ό,τι έγινε

ΥΠΟΒΙΒΑΣΜΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος σε επικοινωνιακό σωματείο

ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Ι. Παραδόσεως και της προσδοκίας του λαού μας, καθότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙΤΑΙ η εν Χριστώ ενότητα, αλλά ο ερήμην του Χριστού συμψηφιστικός συγκρητισμός και αμβλύνονται οι ελάχιστες αντιστάσεις στο φρόνημα των απλουστέρων.

ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑ των αντιστάσεών μας γιά το μέλλον.

ΜΕΙΟΔΟΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ της Παραδόσεως που παραλάβαμε, σε βάρος των επερχομένων, ενώ δεν πρόκειται γιά… “οικογενειακή επιχείρηση”, αλλά γιά την Εκκλησία του Ζώντος Θεού.

— θεωρώ επίσης ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ της ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ την όλη μεθόδευση· ΕΜΠΑΙΓΜΟ της Ιεραρχίας να της παρέχονται εξηγήσεις εκ των υστέρων· ΕΥΤΕΛΙΣΜΟ του Συνοδικού Πολιτεύματος την περιφρόνηση προς τόσες Ιεραρχικές διαμαρτυρίες· ΠΑΠΟΜΙΜΗΤΟ κληρικαλιστικό τακτικισμό την περιφρόνηση προς τις διαμαρτυρίες (πρός τις Ιερές Μονές, προς τον Ι.Σ.Κ.Ε., προς τον θεολογικό κόσμο, προς το εκκλησιαστικό πλήρωμα).

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΑΞ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ: από του Μακαριωτάτου και των περί Αυτόν Αυλικών Αρχιερέων μέχρι του νεωτέρου τή τάξει Μητροπολίτου:

— ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΠΑΣ στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος.

— ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΑΠΑΤΟ.

— ΔΕΝ ΕΙΜΕΘΑ ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟΙ οι Ιεράρχες ούτε ΑΥΤΟΝΟΜΟΙ στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ώστε να πράττουμε κατά το δοκούν, κατά την επικοινωναική πολιτική δημοσιομανίας, ασκούντες καινοτόμους δράσεις σε ΠΕΙΣΜΑ της ΑγιοΠατερικής Θεολογίας και Πρακτικής.

— Η Ορθοδοξία ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “φούρνος του Χότζα” ούτε “τσιφλίκι του πατέρα μας”.

Ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος, μέγας αρχαίος Πατήρ, με “Πρωτείο αληθείας” κατά την συνείδηση της αρχαίας Εκκλησίας (βλ. Πατρολογία Στ. Παπαδοπούλου) ΣΕΒΟΤΑΝ και ΥΠΟΛΟΓΙΖΕ τους Κληρικούς της Επαρχίας του γράφων προς αυτούς από την εξορία: “'Οταν θά ρθώ, θά τα εξετάσουμε όλα μαζί από κοινού· δεν θέλω να ενεργώ χωρίς εσάς”. ΚΙ ΕΜΕΙΣ; Ενεργούμε ΕΡΗΜΗΝ της ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ. ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΝ ΕΓΚΛΗΜΑ.

ΤΙ ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ

ΟΦΕΙΛΕ ο Μακαριώτατος: 1) ως Αρχιεπίσκοπος να εύρισκε μεθόδους και τρόπους διαφυγής, όπως έπραττε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Σεραφείμ ο αλησμόνητος· 2) να απέρριπτε κάθε πίεση με έντιμη στάση Ορθοδόξου Ιεράρχη· 3) να συγκαλούσε την Ιεραρχία· να διερευνούσε διά των Ιεραρχών την αγρυπνούσα νηφάλια συνείδηση της Εκκλησίας ως εκκλησιαστικού πληρώματος· 5) να ερευνούσε την Παράδοσή μας (τήν καταγεγραμμένη Ορθόδοξη απλανη  οροθεσία της βιωμένης θεοκοινωνίας, όπως την αποτυπώνουν οι μέχρι σήμερα 'Αγιοι—Θεοφόροι και την έχουν καταγράψει στά ιερά και καθοδηγητικά τους κείμενα)

ΑΝ ΕΠΡΑΤΤΕΝ ΟΥΤΩΣ, είμαι βέβαιος ότι θά είχε και την ΤΟΛΜΗ να διαμηνύσει εξ ονόματος της Εκκλησίας:

«Σεβόμεθα την ελευθερία και την επιθυμία σας. Αλλά, δυστυχώς, ως Εκκλησία (ως παρόν και ως διαχρονία) δεν μπορούμε να σάς δεχθούμε, όπως άλλωστε δεν σάς δέχονται οι Αγγλικανοί, όπως δεν σάς δέχονται οι Ουκρανοί. Εγώ ως Αρχιεπίσκοπος δεν δεσμεύω την Εκκλησία, δεν είμαι “Πάπας” υπέρ την Εκκλησία, όπως δυστυχώς είσθε Υμείς. Ανηκω στην Εκκλησία και την υπηρετώ. Λοιπόν· η Εκκλησία μου λέει να σάς πώ ΟΧΙ. Κι εγώ σάς λέω ΟΧΙ. Θέλετε να ρθείτε; Θέλετε να σάς δεχθούμε, δείχνοντας την καλή μας διάθεση; Λοιπόν· δείξτε κι εσείς την καλή σας διάθεση: καταργήστε στην Ελλάδα την Ουνία, δείξτε την καλή σας πρόθεση ότι όντως μας σέβεστε, και τότε θά ξανασυζητήσουμε το ζήτημα της εδώ ελεύσεώς σας. Κι αν σάς καλέσει το Κράτος, εμείς ΔΕΝ θά παραστούμε».

ΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, και υποδοχή του επιφυλάχθηκε, και ιδιαίτερη συνομιλία έλαβε χώραν, και ασπασμοί και χειροκροτήματα, και συνακρόαση της Γραφής, και σύνταξη Κοινού Μηνύματος και σύδειπνο και συμπροσευχή στο δείπνο. Του ελέχθη, τάχα σε σκληρή γλώσσα: «Είσαι Αγιώτατος Πάπας, αλλά έχεις λάθη. Σέ εκλιπαρούμε, δείξε κατανόηση και πές μας ένα “συγγνώμη”»! ΟΜΩΣ έπρεπε να του λεχθή: «Είστε το ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ της ιστορικής χριστιανοσύνης, και μετεποιήσατε την ποτε Εκκλησία της Δύσεως σε μείζον λάθος πνευματικό, αλλότριο του Χριστού. Δέν είμαστε πλέον αδελφοί. Δέν πιστεύουμε ομοίως στον ένα Χριστό. 'Εχουμε δύο διαφορετικές πίστεις και δύο διαφορετικά βαπτίσματα. Γιά μας είστε ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ Τριαδολογική (Filioque, κτιστές ενέργειες), Εκκλησιολογική (παπισμός, αλάθητο, πρωτείο, κοσμικό κράτος), Μυστηριολογική (άζυμα, ραντισμός, ατομικές λειτουργίες κ.λπ.), σωτηριολογική (καθαρτήριο πύρ, κτιστές ενέργειες­Χάρξη, αξιομισθίες Αγίων, αγιοποιήσεις κ.λπ.). Από σάς ξεκίνησε η αλλοτρίωση του δυτικού κόσμου. Δέν οδηγείτε εις Χριστόν, (αυτό το μέγιστο ιστορικό έγκλημα του Παπισμού) αλλ’ εις τον Παπισμόν».

Και όμως χειροκροτήθηκε γιά κείνη την αμφιλεγόμενη “συγγνώμη”!!!

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΩΣ-ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Θά ερωτηθώ, με την κοσμική λογική: “Είστε κατά των ανοιγμάτων καλής θελήσεως, έστω και με τους αντιτιθεμένους;” Είμεθα κατά της ισοπεδώσεως. Το άνοιγμα που ΘΑΒΕΙ την παράδοσή μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΓΜΑ, αλλά ΘΑΨΙΜΟ. Αυτό έγινε στην Αρχιεπισκοπή με τον Πάπα.

Και μάλιστα επισημαίνω το ΜΕΓΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑ κατηχήσεως του ευρέος εκκλησιαστικού σώματος ως προς την δημιουργία και καλλιέργεια Δογματικής Συνειδήσεως (τ.έ. βιώσεως του Ορθοδόξου Δόγματος, π.χ. των ακτίστων ενεργειών ως μεθεκτέων προς ημετέραν σωτηρίαν διά της Ορθοδόξου ασκητικής, λειτουργικής, μυστηριακής και κοινωνικής ζωής).

'Εχουμε χρείαν όχι ψευδαγαπιστικών ανοιγμάτων, που νοθεύουν τα κριτήρια των ευρέων τμημάτων του λαού μας, αλλά ταπεινης εκκλησιαστικής διακονίας προς ΦΩΤΙΣΜΟΝ του λαού μας. 'Αλλως, το εκκοσμικευμένο λαϊκό φρόνημα (προτεσταντίζον και επιλέγον ό,τι νομίζει ο καθείς σωστό) επηρεάζει και τους Ποιμένες, εμάς, και εκκοσμικευόμεθα περισσότερο. Κρατούμε μόνο το “παπομίμητο” εξουσιαστικό μας δικαίωμα και υπ’ αυτό καλύπτουμε την βιωματική απειρία μας. ΧΡΕΙΑ, λοιπόν (ταπεινώς και ευλαβώς και ικετευτικώς προτείνω) ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στην Αγία και Αγιάζουσα Παράδοσή μας.

11-10-2001

 

(*) Τήν συγκεκριμένη παράγραφο υποστήριξα προφορικώς στην πρωινή  συνεδρία της 11-10-2001 μέσα σε ένα κλίμα ψιθυρισμών ενίων Συνοδικών Συνέδρων (νά υποθέσω ότι ελάχιστοι Αδελφοί θεώρησαν πως δεν εδικαιούμην να εκφράζω τόσο σαφείς εκκλησιολογικές και παραδοσιακές θέσεις; ή να υποπτευθώ μεθοδευμένη κίνηση αντιπαραθέσεως, εξαιτίας των ανυποχωρήτων παρεμβάσεών μου σε θέματα εκκλησιολογικής τάξεως;). Μέ διέκοψε σε έντονο ύφος ο Μακαριώτατος, διαμαρτυρόμενος ότι φέρομαι εμπαθώς και του προσάπτω αδίκως μομφή πως μεθόδευσε την έλευση του Πάπα, όπερ απεποιείτο.

Στήν απογευματινη  επανάληψη της συνεδρίας, εκτός των λοιπών τοποθετήσεων Σεβ. Συνέδρων, παρασχέθηκαν αναλυτικώς εξηγήσεις του Μακαριωτάτου επί του συγκεκριμένης ειδικής πτυχής θέματος ότι εξαναγκάστηκε να συγκατανεύσει στην έλευση του Πάπα, μη θέλων, όπερ επιβεβαίωναν και Συνοδικοί Μητροπολίτες, ότι δηλαδή ο Μακαριώτατος αντιδρούσε.

Κατόπιν αυτής της εξελίξεως, οι πλείστοι των Ιεραρχών εφαίνοντο να αποδέχονται τις εξηγήσεις και επιθυμούσαν να κλείσει το θέμα χωρίς οξύτητες. Θεώρησα καλό  να ανακαλέσω τις συγκεκριμένες οξύτατες γραπτές και προφορικές αιτιάσεις μου εκείνης της ημέρας που αφορούσαν στη βούληση του Μακαριωτάτου (δηλαδή την συγκεκριμένη παράγραφο του υπομνήματος μου).

Επισήμανα ότι έπρεπε να είχε συγκληθή η Ιεραρχία εκ των προτέρων και να ακροασθή όλες αυτές τις εξηγήσεις και να τοποθετηθή έκαστος υπεύθυνα, οπότε θά ανατρέπονταν οι επίμεμπτες εξελίξεις. Διαμαρτυρήθηκα, επειδή ασκήσας Κανονικό δικαίωμα διαμαρτυρίας δεν έτυχα ουδεμιάς απαντήσεως σε τόσες επιστολές. Δυστυχώς το γενόμενον τελείωσε· δεν απογινόταν. Γι’ αυτό και με τις κινησεις τακτικής στόχευσα κυρίως στην πρόληψη μείζονος κακού γιά το μέλλον, ήτοι ενδεχομένης επισκέψεως του Μακαριωτάτου στο Βατικανό, του ενός κακού ήδη γενομένου και μη απογινομένου· και επιπλέον απέδειξα ότι δεν διακατέχομαι από κίνητρα προσωπικής εμπάθειας.

Επί του πρώτου ζητήματος, απεκλείσθη εμμέσως τέτοιο ενδεχόμενο, τουλάχιστον από φόβο νέων εντάσεων και αντιδράσεων. Τόνισα τέλος ότι εμμένω απόλυτα στις απόψεις μου περί του Πάπα και του Παπισμού, όπως τις έχω διατυπώσει σε όλα τα υπομνηματά μου, περιλαμβανομένου ασφαλώς και του παρόντος κειμένου, το οποίο είχα διανείμει προ της ενάρξεως της απογευματινής συνεδρίας. Στό σημείο αυτό ο Μακαριώτατος ζήτησε συγγνώμη γιά το έντονο ύφος του στην πρωινή  συνεδρία και δήλωσε ότι προσυπογράφει τα περί Πάπα και Παπισμού.

 

ΣΧΟΛΙΑ ΜΕΤΑΣΥΝΟΔΙΚΑ
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ Β΄ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΜΟΥ

Η δήλωσή μου “ανακαλώ όσα είπα σήμερα γιά το πρόσωπό σας, Μακαριώτατε” (πώς είχε μεθοδεύσει ο ίδιος εδώ και μιά τριετία τις εξελίξεις), αυτή η ανάκληση της συγκεκριμένης κατηγορίας περί πρωτογενούς προθέσεως του Μακαριωτάτου στο ζήτημα ελεύσεως του Πάπα, προβλήθηκε τις επόμενες μέρες σε ορισμένα ΜΜΕ ως “συγγνώμη” (!!!) και μάλιστα χωρίς αναφορά γιά ποιό ζήτημα! Δημιουργήθηκε έτσι η παραπλανητική εντύπωση πως αναθεώρησα συνολικά τις πάγιες θέσεις μου γιά τον συνολικό χειρισμό του ζητήματος αυτού και ότι απέστην από την —όπου δεί— εκκλησιολογική αναίρεση παρακινδυνευμένων ή και εσφαλμένων ενεργειών ή δηλώσεων του Μακαριωτάτου.

'Οπως είναι προφανέστατο, ανεκάλεσα επί Συνόδου τις προφορικές και γραπτές προσωπικές μου δηλώσεις περί συγκεκριμένης ειδικώς προθέσεως του Αρχιεπισκόπου, όπερ αποποιήθηκε διαρρήδην ο ίδιος ο Μακαριώτατος τή επιμαρτυρία Σεβ. Συνέδρων. Ενδεχόμενη εμμονή  μου θά προέδιδε εμπαθή πρόθεση, την οποία δεν έχω, διότι η όλη αντιρρητική μου —επί μήνες τώρα— έχει καθαρώς εκκλησιολογικά κίνητρα και στοχεύει στην εμπέδωση του σεβασμού προς το Συνοδικό πολίτευμα, την Εκκλησιολογία και την Παράδοσή μας.

Η εκφρασθείσα “συγγνώμη” από τον Μακαριώτατο και η δήλωσή του ότι προσυπογράφει τα παρ’ εμού λεχθέντα περί Πάπα και Παπισμού ίσως προδίδει αναθεώρηση των εσφαλμένων, όπερ ευκταίον. Πάντως, τουλάχιστον η αναγνώριση του λάθους των σκληρών χαρακτηρισμών και του οργίλου ύφους τον τιμά.

Πάντοτε, και στο επίμαχο ζήτημα ελεύσεως του Πάπα και σε άλλα καίρια εκκλησιολογικά ζητήματα εκ λόγων σεβασμού προς τις Συνοδικές διαδικασίες απέστειλα πρώτα προσωπικές επιστολές προς τον Μακαριώτατο, αλλ’ εισέπραττα απαξίωση και περιφρονητική σιωπή στις εναγώνιες εκκλήσεις και παρακλήσεις μου. Γι’ αυτό αναγκάστηκα να δημοσιοποιήσω τις διαμαρτυρίες μου και να επιμείνω στις αιτιάσεις μου:

α) ότι η Δ.Ι.Σ. (η ουσιαστικώς διαλειμματική Σύνοδος) νοσφίζεται αποκλειστικά δικαιώματα της Ιεραρχίας·

β) ότι ΔΕΝ λειτουργεί ΟΥΣΙΩΔΩΣ το Συνοδικό πολίτευμα, αφού περιφρονείται η Ιεραρχία από την Δ.Ι.Σ. γιά τα σπουδαιότερα εκκλησιαστικά προβλήματα, με πρόσχημα το ότι δεν προβλέπεται κάτι ρητώς από τον Καταστατικό Χάρτη (!!!)

γ) ότι έκαστος των μη Συνοδικών Ιεραρχών είναι δυνάμει Συνοδικός και είναι υποχρεωμένη η Δ.Ι.Σ. εκκλησιολογικά και ιεροκανονικά να ζητεί οπωσδήποτε και την διαγνώμη απάντων γιά τόσο σημαντικά και καταλυτικά ζητήματα·

δ) ότι η Δ.Ι.Σ. είναι “διαρκές διοικητικόν όργανον” όχι αυτοφυές­αυθύπαρκτο ή αυτοδύναμο­αυθαίρετο, αλλά είναι όργανο της ΑΠΟΦΑΙΝΟΜΕΝΗΣ Ιεραρχίας.

Τα μόνα θετικά που φαίνεται πως προέκυψαν από την ένταση των σχετικών συζητήσεων επί Συνόδου της Ιεραρχίας είναι:

—  ότι δεν πρόκειται να υπάρξει συνέχεια επισκέψεων·

— ότι θά εξετασθή σε επόμενη Ιεραρχία το τεράστιο ζήτημα του Οικουμενισμού·

— και ότι αρχίζει να συζητείται ενδοϊεραρχικά ευρέως η εκκλησιολογική ταυτοποίηση και ο συσχετισμός μεταξύ Ιεραρχίας ως του μόνου Κανονικού Σώματος και Διαρκούς Ιεράς Συνόδου ως καταχρηστικού διοικητικού οργάνου, υφισταμένου μόνο γιά τα τρέχοντα ζητήματα. Επ’ αυτού του τεραστίου προβλήματος, προκειμένου να αποσαφηνισθή πλήρως στις συνειδήσεις απάντων των Σεβ. Αδελφών η θεμελιώδης σημασία του γιά την περαιτέρω πορεία της Ελλαδικής Εκκλησίας, θά χρειασθή να επανέλθω με νεότερο σχετικό νομοκανονικό κείμενο.

Πάνω